بسم الله الرحمن الرحیم...
من دلیلی برای نا امیدی ندیده ام ممکن است خستگی گاهی به سراغم بیاید ولج کند با روزگار خوشم اما نا امیدی هرگز...
من خود اجازه نمی دهم نا امیدی سراغم بیاید کمی خسته که میشوم خب شاید چند ساعتی به خود استراحت بدهم بعد اگر کافی نبود رجوع میکنم به ان نیمه پنهان که در مواقع نیاز از لابه لای خستگی هایم بیرون میکشم ...
به ان 10 سال بعد خودم میروم و با او قدم میزنم شاید حتی دلیل این همه موفقیتش را هم بپرسم...
با 10 سال بعد خودم می خندم وقتی شادی اش را میبینم شاد تر میشوم و در اخر دوباره برمی گردم به خودم...
استراحت دیگر بس است شروع میکنم به تلاش بیشتر و قوی تر از قبل ادامه میدهم...
من هیچ گاه نا امید نمیشوم...
چون 10 سال بعدم همیشه به من هشدار می دهد...
چون خدایی دارم و خدای من رحمتی دارد بی اندازه...
بارونی...
یادت نره ته همه خستگی ها ، ناامیدی ها بازم خدا هست...
تک تک لحظه هاتون پر از وجود خدا...
الهی آمین...
بسم تعالی...
میدانی جانم این روز ها هوا اینطوریست ...
که باید یک تو باشد یک من و دست هایمان...
یک تو باشد یک من و خیال رها بودنمان...
یک تو باشد یک... نه نه اصلا این روز ها همین که تو باشی کافیست...
بارونی...
حال و هواتون رویایی...
خب چه اشکالی دارد گاهی مشتی از شادی ات برداری و بپاشی روی زمینی که ادم ها راه میروند؟؟؟
شاید هم بتوانی از آن لبخند های قشنگی که توی کوله ات داری یکی را سهم دختر عابری کنی که معلوم است حال خوبی ندارد!!!
یا مثلا از آن قهقهه های نارنجی ات یکی را به پیرزن خسته ی افتاب سوخته ای بدهی که سر چهار راه لیف هایش را میفروشد؟؟؟
یا اینکه از آن خنده های شیرینت یکی هم سهم دختر کوچکی شود که با کوله سنگینش از مدرسه بر میگردد...
یا قدری امید های نابت را هدیه کنی به پسرکی که سرطان دارد...
یک لبخند ، یک قهقهه ، یک مشت شادی ، قدری از امیدت اینها سهم دیگران نیست از یک تو ؟؟؟
بارونی...
سهم بقیه رو از وجودتون روی زمین یادتون نره....
شکر کردن خدا رو هم به خاطر وجودتون یادتون نره...